جوجه های شما چه می خورند؟

هنگام در نظر گرفتن فرآیند جامع فرموله کردن، تولید و حمل خوراک برای برآوردن مواد مغذی مورد نیاز پرندگان، سه نوع خوراک ساخته می شود:

– خوراکی که به وسیله متخصص تغذیه فرموله می شود – خوراکی که به وسیله کارخانه خوراک تولید می شود. – خوراکی که به وسیله پرنده، مصرف می شود.

این بدان معناست که ما هرگز نمی توانیم در مورد مواد مغذی که پرندگان واقعاً مصرف می کنند، مطمئن باشیم. مناسب ترین راه برای اطمینان از این که نزدیکی آنچه پرنده میخورد به فرمولی که برای آن طراحی شده است، دانش کافی در مورد مواد خامی است که خریدای می شود؛ مدیریت خوب ذخیره سازی این مواد؛ فرآوری مناسب و فرآیند خوراک دهی کارآمد است.

کیفیت و دردسترس بودن مواد اولیه

با توجه به کمبود و گرانی مواد اولیه در سال های اخیر، پیدا کردن مواد اولیه با کیفیت پایین تر به دلیل رقیق شدن ترکیب مواد مغذی آن ها در نتیجه رطوبت بالا یا تقلب، بیش تر دیده می شود و اغلب منجر به آلودگی قارچی شده که باعث مایکوتوکسیکوزیس می شود.

سویا هنوز مشکلات ناشی از فرآوری ضعیفی بر روی کنجاله سویا وجود دارد که باعث ایجاد مشکلات جدی در عملکرد مانند مرطوب شدن بستر و آسیب کف پای پرندگان می شود. با توجه به افزایش زیاد مصرف فعلی خوراک جوجه ها، مشاهده شده است که وجود سطوح نسبتاً کم مهارکننده تریپسین در جیره می تواند باعث عبور سریع خوراک یا کاهش قابلیت هضم خوراک شود. این سناریو نشان می دهد که بیش از ۱/۰ میلی گرم از فعالیت اوره آز یا ۳ میلی گرم از مهارکننده تریپسین به ازای هر گرم سویا، بر عملکرد جوجه ها تأثیرگذار است. در مورد حرارت دهی بیش از حد کنجاله سویا (که کمتر رایج است)، وضعیت چندان جدی نیست و می توان با افزودن مقدار بیش تری لیزین یا مخلوطی از لیزین/متیونین به جیره، بر آن غلبه کرد.

ذخیره مواد غذایی

کیفیت مواد اولیه در طول زمان بهبود نمی یابد بنابراین به حداقل رساندن آسیب آن بسیار مهم است.

– تکثیر قارچ و به دنبال آن آلودگی با سموم قارچی مشکل اصلی در اینجاست. – مهم ترین عوامل تشدید کننده آسیب عبارتند از رطوبت، هجوم آفات توسط حشرات یا جوندگانی که از بین می روند. – یکپارچگی دانه و افزایش مقدار خاکه و البته زمان نگهداری. – بعضی از افزودنی ها به ویژه ویتامین ها و آنزیم ها در هنگام نگهداری از نظر دما نیاز به مراقبت بیشتری دارند و همیشه در نظر داشته باشید که مانند دارو، تاریخ انقضا دارند.

فرمولاسیون

برای یک فرمولاسیون مناسب، شناخت محصول مورد نظر یا محصولات نهایی برای فروش، چالش های معمول که طبیعت انتخابگر پرنده با آن مواجه است، ضروری است تا به درستی در مورد افزودنی های پیشگیرانه مورد استفاده در جیره تصمیم گیری شود و بهترین برآورد از مواد مغذی مورد نیاز پرنده در هر مرحله تولید انجام شود.

هرچند باورکردنی به نظر نمی رسد ولی ما فقط در حدود ۳۰ درصد از احتیاجات پرنده را می دانیم، بنابراین برای بیشتر مواد مغذی بهتر است شرایط ایده آل را تخمین بزنیم.

پروتئین

قابلیت هضم مواد پروتئینی اصلی مورد استفاده در خوراک طیور حدود ۸۵ درصد است. با این حال، استفاده از اسیدهای آمینه برای تشکیل پروتئین بدن اغلب به دلیل عدم توازن اسیدهای آمینه ناشی از بالا بودن پروتئین، راندمان کمتری دارد.

سطوح اضافی پروتئین در جیره نه تنها مستلزم هزینه اضافی و گران شدن جیره است بلکه می تواند بر عملکرد تولیدی پرندگان نیز تأثیر بگذارد. این اثر منفی به ویژه در پرندگانی که در شرایط تنش گرمایی قرار دارند قابل توجه است. پرندگان نیازی به پروتئین خام ندارند. آن ها فقط به مقداری از پروتئین خام نیاز دارند که ذخیره نیتروژن کافی را برای سنتز اسیدهای آمینه غیر ضروری تضمین کند.

با این حال، به دلیل دانش محدودی که هنوز در مورد نیازهای دقیق اسیدهای آمینه ضروری و روابط متقابل آن ها وجود دارد، امکان تعیین حداقل مقدار پروتئین قابل قبول به طور واضح وجود ندارد.

افزودن گلایسین برای بازگرداندن عملکرد جوجه ها زمانی که پروتئین بیش از حد کاهش می یابد و آن ها منحصراً به اسیدهای آمینه ضروری وابسته هستند، ضروری است و توصیه می شود فرمولاسیون با حداقل گلایسین+ سرین شروع شود.

اگر به اندازه کافی مقادیر اسیدهای آمینه قابل هضم در مواد تشکیل دهنده وجود داشته باشد و حداقل اسید آمینه های قابل هضم ضروری مورد نیاز برای تولید کارآمد طیور تأمین شود، می توان جیره طیور را با سطوح پایین تر پروتئین خام، فرموله کرد.

پیشنهاد در رابطه با تغذیه پروتئین این است که بر اساس سطوح پیشنهادی اسیدآمینه های قابل هضم و بر اساس الگوی ایده آل مربوطه فرموله شود. در چند سال اخیر، اطلاعات کافی برای پیشنهاد یک رابطه ایده آل و قابل اعتماد برای هر مرحله از تغذیه جوجه های گوشتی تولید شده است. در شرایط تنش گرمایی و یا زمانی که بیشینه کردن پاسخ ایمنی مدنظر است، سطوح آرژنین قابل هضم افزایش یابد.

افزودنی ها

پتانسیل ژنتیکی و هزینه فعل فرمولاسیون، حفظ یکپارچگی مطلوب روده برای به حداکثر رساندن بهره وری را حیاتی تر می کند. هنگام تصمیم گیری در مورد استفاده از مواد افزودنی، مهم است که تأثیر مواد تشکیل دهنده و تغذیه را بشناسیم. این تصمیم باید یک فرآیند فنی جامع باشد که در آن نظرات پرسنل فرمولاسیون، تولید، کارخانه خوراک و حتی کشتارگاه در نظر گرفته شود.

تصمیم گیری ها در مورد استفاده از افزودنی ها نباید بر اساس کم ترین هزینه باشد، بلکه باید بر اساس بیش ترین صرفه باشد.

کاهش یا حذف قارچ ها و قرار گرفتن در معرض سموم قارچی، پیشگیری کافی و ایمن از کوکسیدیوز همراه با حفظ جمعیت پایدار میکروارگانیسم های روده ظروری هستند.

آنزیم ها

آنزیم ها، پروتئین هایی با عملکردهای ویژه هستند و اسم آن ها از سوبسترایی که هیدرولیز می کنند و پرنده نمی تواند آن را هضم کند و یا به درستی هضم کند، گرفته می شود. نقش آن ها تبدیل چنین سوبستراهایی به ذرات قابل جذب است تا بتواند برای حیوان ارزش غذایی ایجاد کند. آنزیم ها هضم و جذب مواد مغذی را افزایش داده و باید برای مورد استفاده قرار گرفتن، به درستی ارزیابی شوند. هنگام استفاده در خوراک های بافت دار (مانند پلت)، مقاوم به حرارت بودن آن ها ضروری است.

بیش ترین اختلافات در استفاده از آنزیم ها مربوط به پاسخ های متغیر به دست آمده از کربوهیدرازهای مختلف در جیره های برپایه ذرت- سویا است. این پاسخ های متغیر به عوامل مختلفی بستگی دارند که عبارتند از:

– تفاوت در کیفیت ذرت و کنجاله سویا – بافت خوراک که می تواند در پایداری آنزیم تأثیرگذار باشد – هنگامی که شواهدی از قابلیت هضم وجود دارد که کارایی آنزیم را نشان می دهد ولی در بهبود عملکرد متعکس نمی شود. – تغییرات گله به گله در کیفیت آنزیم – سن پرنده – ترکیب جیره: گاهی غلات دیگر یا فرآورده های فرعی دیگری در جیره وجود دارد و فقط متشکل از ذرت و سویا نیست. – حضور آنزیم های دیگر – دز آنزیم مورد استفاده

همیشه توصیه می شود که پرسنل فنی کارخانه خوراک را از نقاط بحرانی که می توانند بر روی پرنده تأثیرگذار باشند مطلع کنید، از جمله این عوامل ترازوهایی که از شرایط کالیبره خارج شده و برنامه خاصی برای کالیبراسیون آن ها وجود ندارد یا تشخیص این که ترازوها برای وزن مورد نیاز مناسب نیستند. هردو حالت، کمبودهایی را در توزین مواد اولیه ایجاد می کند. همچنین، طراحی، نگهداری و تمیزکردن میکسر برای تولید خوراک مناسب، ضروری است.

آسیاب و بافت

اندازه ذرات در پرندگان از اهمیت بالایی برخورد است زیرا تشخیص طعم و ظرفیت بویایی آن ها بسیار محدود است. مصرف خوراک در پرندگان علاوه بر تحریک بصری به گیرنده های مکانیکی واقع در منقار بستگی دارد که با اندازه ذرات معینی تحریک می شوند.

بهترین نتایج با آسیابی به دست می آید که اندازه ذرات بین ۸/۰ تا ۱ میلی متر تولید کند، به خصوص در زمانی که خوراک به صورت مَش (آردی) باشد. در خوراک پلت شده نیز توصیه می شود که دانه ها بسیار ریز (۶/۰ میلی متر) آسیاب نشوند زیرا در صورت جداسازی پلت، تغذیه جوجه ها از ذرات ریزتر مشکل می شود.

مزیت بزرگ اندازه ذرات بین ۸/۰ تا ۱ میلی متر این است که سنگدان فعال تر و در نتیجه جریان خوراک را بهبود می دهد و حرکات روده را افزایش می دهد که باعث افزایش هضم کلی خوراک می شود.

به صورت ایده آل، بافت خوراک باید در پری استارتر به صورت ریزپلت یا کرامبل، در استارتر به صورت کرامبل و سپس در جیره های بعدی به صورت پلت باشد.

پلت کردن بر حسب کیفیت خود پلت، چربی و اینکه آیا بعضی مواد کم حجم در آن استفاده شده یا نه، باعث بهبود وزن گیری و راندمان خوراک (۵ تا ۱۰ درصدی) می شود. اگر یک جیره ۱۰۰ درصد پلت به دانخوری برسد، تأثیر آن بر عملکرد تولیدی جوجه ها برابر با ۱۸۰ کیلوکالری در هر کیلوگرم انرژی قابل متابولیسم بیشتر در مقایسه با همان جیره به شکل آردی است.

برنامه خوراکدهی

یک خوراک می تواند کیفیت خود را در حین انتقال از محل ساخت خوراک به دانخوری به دلیل نگهداری نامناسب در مزرعه یا به دلیل تخریب بافت در اثر جابجایی نامناسب از دست بدهد. در طول دوره پرورش جوجه های گوشتی، ما باید تعداد جیره هایی که تصمیم به تهیه داریم را مشخص کنیم که به مقدار زیادی به وزن بازار و ظرفیت ساخت دان دارد.

– هرچه تعداد جیره ها کمتر باشد، از نیاز پرنده دورتر می شویم و دوره هایی با کمبود و یا مازاد مواد مغذی خواهیم داشت. – از طرف دیگر، اگر جیره های زیادی داشته باشیم، به نیازهای جوجه در هر مرحله نزدیکتر می شویم اما با افزایش احتمال اشتباه، عملکرد خوراکسازی کاهش می یابد. تصمیم نهایی اساساً به اقتصاد بستگی دارد.

معیارهای مورد استفاده برای تغییر جیره غذایی، تأثیر جالبی دارد. تغییر جیره بر اساس مصرف، مفیدتر از سن است.

نتیجه گیری

عملاً غیرممکن است که با اطمینان مطلق بدانیم پرندگان چه می خورند. بنابراین ما باید مواد اولیه ای را که با آن جیره را فرموله می کنیم به خوبی بشناسیم، در زمان انبارکردن از آنها مراقبت کنیم، جیره را به درستی فرموله کنیم، خوراک را تا حد امکان نزدیک به فرمولاسیون مورد نظر بسازیم و پرندگان را به نحو احسن تغذیه کنیم تا شناخت بهتری نسبت به چیزی که آنها واقعاً مصرف می کنند، داشته باشیم. با توجه به سویه های پربازده فعلی، تأمین مواد مغذی کافی برای دستیابی به پتانسیل ژنتیکی کامل آنها ضروری است.

با این حال، باید در نظر داشت که حداکثر پاسخ از نظر تولید، لزوماً با سودآورترین نتایج مطابقت ندارد. ضروری است که یک تجزیه و تحلیل خوب از شرایط بازار و هزینه های خوراک همراه با تصمیم گیری در مورد سطوح خاص مواد مغذی، مورد استفاده قرار گیرد.